We gaan weer
Zoals uit mijn reisverslag van 2007 blijkt, was het, in elk geval voor mij, zaak zo snel mogelijk weer terug naar IJsland te gaan. De voornaamste reden daarvoor is het land te zien voordat zware (aluminium)industrie zoveel beslag op de ruimte legt dat het landschappelijk gezien de moeite niet meer waard is. Het toenemende massatoerisme is een andere reden; de bekende plekken worden overlopen. En dat het toerisme zal toenemen lijkt nogal voor de hand liggend. Sinds de 'kreppa' is IJsland voor bezoekers normaal betaalbaar geworden. Dat er een 'verslag fietsreis IJsland 2010' komt acht ik alleen daarom al heel goed mogelijk...

  

Het is weliswaar geen positieve insteek, maar ik ben het onheil graag voor. Toen het IJsland op z'n zachtst gezegd zeer voor de wind ging, werden de plannen gemaakt om zo'n beetje alle potentiële energiebronnen te gaan ontwikkelen om zodoende nog meer energie intensieve industrie naar het land te kunnen halen. Kennelijk was het welvaartspeil, dat reeds in een enorme luxe voorzag, destijds toch nog niet hoog genoeg.
   In de praktijk betekenen deze plannen het afdammen van zo goed als alle gletsjerrivieren ten behoeve van waterkrachtcentrales en het bouwen van nieuwe geothermische energiecentrales (meer info: www.savingiceland.org en www.nattura.info). Het gevolg voor de landschapsbeleving laat zich raden.

Even terzijde: Als we er van uitgaan dat de gletsjers op IJsland in dit tempo blijven smelten, en ze smelten allemaal behalve de Drangajökull in de Westfjorden, dan zijn er binnen afzienbare tijd (conservatieve schatting 100 – 150 jaar) geen gletsjerrivieren meer. En wanneer de massa van de Vatnajökull niet meer op de aardkorst drukt, wat gaat dat betekenen voor het vulkanisme in het gebied?

Nu het IJsland een stuk minder goed gaat, heeft het land nauwelijks geld om zelf te investeren en lijkt het gevaar deels geweken. Aan de andere kant zal de roep om nieuwe economische vooruitgang en daarmee brood op de plank alleen maar luider klinken. En er valt nu eenmaal makkelijk geld te verdienen met zware industrie. Het zal interessant zijn om te zien in hoeverre IJsland komende jaren bereid is zijn ziel-, en de controle over zijn natuurlijke hulpbronnen te verliezen aan buitenlandse investeerders.
   Genoeg hierover. Deze trip zal zich vooral afspelen in de Westfjorden en voorzover ik weet is de enige bedreiging hier de mogelijke bouw van een olieraffinaderij. De grote stroom toeristen laat dit gebied vooralsnog veelal links liggen. De vooruitzichten lijken daarmee goed voor een stukje eenzame natuurbeleving. (volgende pagina...)